Συναδέλφισσα, συνάδελφε,

Τα προηγούμενα χρόνια δοκιμάστηκαν μια σειρά επιλογές, που υποτίθεται πως θα έδιναν λύση στα λαϊκά προβλήματα ή έστω θα ανέκοπταν τη σφοδρή επίθεση των 7 τελευταίων χρόνων. Εναλλάχθηκαν κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων. Έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ζήσαμε τη φαρσοκωμωδία της «σκληρής διαπραγμάτευσης».

Η αντιλαϊκή επίθεση δεν ανακόπηκε, αντίθετα δυνάμωσε, γιατί παραμένουν οι αιτίες, που γεννούν την καπιταλιστική οικονομική κρίση και τις αντιλαϊκές πολιτικές. Η στρατηγική της «δίκαιη-βιώσιμης ανάπτυξης» στην οποία συμφωνούν όλα τα κόμματα που στηρίξουν την Ε.Ε. και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, προϋποθέτει νέα ακόμα πιο σκληρά μέτρα, τσακισμένα δικαιώματα και σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς.

Κανένας συμβιβασμός! Καμία απογοήτευση!

Οι εργαζόμενοι, ακόμα, δεν έχουμε δοκιμάσει την πραγματική μας δύναμη. Στο χέρι μας είναι να χτίσουμε μέσα στο κλάδο ένα μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα ελπίδας και ανατροπής. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι όλο και περισσότερα σωματεία να βαδίσουν σ΄ αυτό το δρόμο, να απαγκιστρωθούν από τις δυνάμεις παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Συναδέλφισσα, συνάδελφε,

Να εμποδίσουμε τα νέα βάρβαρα μέτρα που ετοιμάζουν κυβέρνηση, τραπεζίτες, εφοπλιστές και Ε.Ε.

Να φρενάρουμε το νέο οδοστρωτήρα, το 4^ο Μνημόνιο που ετοιμάζουν. Να αντιπαλέψουμε:

• Την εφαρμογή του ν. Βερναρδάκη για απολύσεις στο Δημόσιο για όσους αξιολογούνται από 0 – 24 (ν. 4369/2016).
• Την παραπέρα μισθολογική καθήλωση, το πάγωμα μισθολογικών κλιμακίων, την κατάργηση του εφάπαξ, την κατάργηση όσων επιδομάτων έχουν απομείνει, τη σφαγή στα προνοιακά επιδόματα!
• Την επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, της δουλειάς λάστιχο με 300 – 400 ευρώ μισθό!
• Τη νέα μείωση των σημερινών συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, δηλαδή νέα μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους που έχει παραγγείλει στην κυβέρνηση ο ΣΕΒ!
• Την νέα μεγάλη μείωση του αφορολόγητου από τα600 στα 5.000 ευρώ!
• Το νέο συνδικαλιστικό νόμο για τον περιορισμό και την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης.
• Τα ψέματα και την κοροϊδία για την «κανονικότητα» στη λειτουργία των σχολείων, όταν υπάρχουν ανάγκες που δεν καλύπτονται και αναπληρωτές που απολύονται.
• Την παραπέρα υποβάθμιση της παιδείας και των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών μας και την πιο επιθετική εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία (εφαρμογή δεικτών ΟΟΣΑ, αξιολόγηση κ.τ.λ.), που ήδη προαναγγέλθηκαν από το νέο Υπουργό Παιδείας κ. Γαβρόγλου.

 Συναδέλφισσα, συνάδελφε, τώρα έχεις μεγαλύτερη πείρα από τη στάση των ηγεσιών του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ/ΔΗ.ΣΥ. και ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ, υποστηρίζουν το σχολείο της αγοράς και των δεξιοτήτων. Είναι κοινή τους θέση η λεγόμενη «αυτονομία» της σχολικής μονάδας, η χρηματοδότηση των σχολείων μέσω ΕΣΠΑ.

ΔΟΕ και ΟΛΜΕ είναι πραγματικά οι μεγάλοι απόντες από τις κινητοποιήσεις και τους απεργιακούς αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Υποστηρίζουν πως είναι ουτοπία και χαμένη μάχη ο αγώνας για την ανάκτηση των απωλειών μας.

Αποδέχονται όλο το πλαίσιο της σημερινής αντιλαϊκής πολιτικής, που γεννά φτώχεια και μνημόνια, που τσακίζει τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Προσκυνάνε την Ε.Ε., τη στρατηγική της καπιταλιστική ανάπτυξης. Έχουν σοβαρή ευθύνη για την κατάσταση και το εκφυλισμό που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Ειδικά η ηγεσία της ΟΛΜΕ, όταν ήταν αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, και πλειοψηφία τότε είχαν οι ΣΥΝΕΚ/ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ έκαναν τα σωματεία και την Ομοσπονδία, σκαλοπάτι για την κυβερνητική εναλλαγή, για να αναλάβει το τιμόνι της διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ για πολλά χρόνια είχαν κοινή διαδρομή, κοινές παρατάξεις σε δεκάδες σωματεία και από κοινού παγίδευσαν τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους, για την «πρώτη φορά αριστερά».Απ΄ αυτή την άποψη έχουν τεράστιες ευθύνες.

Το γεγονός ότι, η σημερινή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι σε πλήρη αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα, ότι δεν έχει καμιά σχέση μ΄ αυτό που ο λαός μας γνωρίζει ως «Αριστερά», αυτό δε σημαίνει ότι δικαιώνεται η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και οι συνδικαλιστικοί τους βραχίονες.

Κανείς  δεν μπορεί να ξεχάσει τα έργα και τις ημέρες των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τους χιλιάδες συναδέλφους που βγήκαν σε διαθεσιμότητα επί συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και υπουργό τον Αρβανιτόπουλο, τις συγχωνεύσεις πάνω από 2.000 σχολικών μονάδων επί ΠΑΣΟΚ και υπουργό τη Διαμαντοπούλου, το γεγονός ότι μαζί ψήφισαν και τα τρία Μνημόνια!! Ο κατάλογος μακρύς και γνωστός…

Οι εκπαιδευτικοί δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου!! Δεν πρέπει να δώσουμε άφεση αμαρτιών ούτε στη μία ούτε στην άλλη αντιλαϊκή κυβέρνηση και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που καλλιεργούν αυταπάτες και παγιδεύουν το κίνημα.

Είναι στο χέρι μας να τους χαλάσουμε τα σχέδια!! Να εμποδίσουμε το βάρβαρο αντιλαϊκό χειμώνα που έρχεται. Σ΄ αυτή την προσπάθεια καλούμε κάθε συνάδελφο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή που βλέπει και νιώθει ότι δεν πάει άλλο με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού και των συνοδοιπόρων τους, να συμβάλλει, να συμπορευτεί με τις δυνάμεις του αγώνα και της προοπτικής, με τα συνδικάτα και τις Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Εδώ βρίσκεται η ελπίδα και η προοπτική!
Ψήφισε–στήριξε

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Πολλές οι επισκέψεις τώρα τελευταία και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποφάσισε να συμπεριφερθεί στους  επισκέπτες μας με γενναιοδωρία. Στις 14 του Νοέμβρη, ημέρα άφιξης του κουαρτέτου, πρόσφεραν στους       θεσμούς εργασιακό και συνδικαλιστικό νόμο που θα ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις χρόνων. Στις 15 και 16 του Νοέμβρη πρόσφεραν στον πρώην πλανητάρχη διευκολύνσεις και υποταγή, για να μπορεί να  διαφεντεύει το αμερικάνικο κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός από καλύτερες θέσεις στην περιοχή μας,                     απαγορεύοντας συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις μην τυχόν και έρθουν αντιμέτωποι με τον «εχθρό λαό».

Και εκείνοι με τη σειρά τους θα μας βάλουν «άριστα» στη δεύτερη αξιολόγηση και θα μοιράσουν υποσχέσεις για «ελάφρυνση» του χρέους. Ως «ανταλλάγματα» για τα ρημαγμένα από τη φτώχια, τους φόρους και τις      κατασχέσεις σπίτια μας, το χαρτζιλίκι του «υποκατώτατου» μισθού για τη νεολαία, και προικώο τη δημόσια  περιουσία. Με τον Μητσοτάκη να διαλαλεί και αυτός τη νεοσυντηρητική του πραμάτεια στις ΗΠΑ, με τους     αμερικανούς αξιωματούχους να διατυπώνουν με κυνισμό και σαφήνεια το ερώτημα: πόσο επώδυνα θα είναι τα επόμενα χρόνια για τον πολύπαθο ελληνικό λαό;

Αγώνας δρόμου της κυβέρνησης να προλάβει τη δεύτερη αξιολόγηση. Το Eurogroup στις 5 Δεκέμβρη πλησιάζει και πρέπει να ανασκουμπωθούμε. Και στρώνει το κόκκινο χαλί της υποδοχής σε θεσμούς και υπερπόντιους προέδρους, που περνά πάνω από τον εργαζόμενο που του παίρνουν το σπίτι, τον μαγαζάτορα που βάζει λουκέτο, τον πτυχιούχο που φεύγει στην ξενιτιά για να βρει δουλειά…. Και κάνει ανασχηματισμούς κυβερνητικούς  στέλνοντας μήνυμα στη χειμαζόμενη κοινωνία και στα  τροϊκανά επιτελεία ότι θα ακολουθήσει μέχρι κεραίας τη μεσαιωνική ατζέντα της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ.

Με περίσσιο κυνισμό λοιπόν, το κουαρτέτο απαιτεί:

Απολύσεις διαρκείας με μόνιμο σύστημα απολύσεων στο δημόσιο, αφού κατά τη γνώμη τους «το ελληνικό     δημόσιο έμεινε απυρόβλητο για ψηφοθηρικούς λόγους»!, ενώ επιδιώκουν την παραπέρα δραστική μείωση του μισθολογικού και λειτουργικού κόστους του δημοσίου, επαναφέροντας τη συζήτηση για τον αυτόματο «κόφτη». Στις απολύσεις μπαίνουν στο στόχαστρο οι «επίορκοι» και οι «διεφθαρμένοι», και όσοι έχουν υποπέσει σε «σοβαρές παραβάσεις». Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι έτσι ανοίγει ο δρόμος για όσους υπερασπίζονται δικαιώματα και διεκδικούν.

Να υπάρχει αξιολόγηση που θα οδηγεί σε πλήρη μισθολογική και βαθμολογική στασιμότητα για όλο τον εργάσιμο βίο, όταν υπάρχει αρνητική αξιολόγηση σε τρεις αξιολογήσεις.

Να μειωθούν οι συντάξεις με άμεση περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», να μειωθεί το ΕΚΑΣ κατά 40%     ακόμα και των χαμηλοσυνταξιούχων, να μειωθεί το αφορολόγητο όριο ακόμα και στα 4000 ευρώ!

Ακόμα μεγαλύτερη καθήλωση των μισθών και ειδικά του κατώτατου αφού το ΔΝΤ θεωρεί ότι «παραμένει     ακόμα υψηλότερος σε σχέση με ανταγωνίστριες χώρες της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ»!

Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και αύξηση του μέγιστου αριθμού στο 10% από το 5% που ισχύει    σήμερα. Διαβάζει κανείς στον τύπο το τελευταίο διάστημα ότι η «νέα» Υπουργός Εργασίας έθεσε τις «υπερασπιστικές κόκκινες» γραμμές της: να υπάρχει «ένα στάδιο προέγκρισης, ένας προέλεγχος των αιτημάτων ομαδικών απολύσεων», ώστε να μην εγκαταλείπονται στην τύχη τους οι εργαζόμενοι, αλλά να έχουν έστω και ένα υποτυπώδες πλέγμα προστασίας, όπως καταβολή δεδουλευμένων, το δικαίωμα αποζημίωσης ή ακόμη και της  προτίμησής τους σε επαναπρόσληψη, με εγγυήσεις που θα υποχρεώνονται να παράσχουν οι επιχειρήσεις  προκειμένου να προχωρούν σε ομαδικές απολύσεις!!

Δυνατότητα ακύρωσης κλαδικών συμβάσεων – που είναι πάντα καλύτερες – από τις επιχειρησιακές, η              επαναφορά του λοκ άουτ και η δυνατότητα του εργοδότη να κόβει το μισθό όλων των εργαζομένων σε επαναφορά του λοκ άουτ και η δυνατότητα του εργοδότη να κόβει το μισθό όλων των εργαζομένων σε             περίπτωση καταλήψεων εργασιακών χώρων ή άλλων μορφών πάλης του κινήματος, περιορισμός της                     συνδικαλιστικής προστασίας, μητρώο συνδικαλιστών οργανώσεων στο υπουργείο εργασίας, με τα σωματεία να πρέπει να υποτάσσονται στα νέα συνδικαλιστικά πλαίσια που θα καθοριστούν από τη διαπραγμάτευση.

Η κυβέρνηση προτείνει συνδικαλιστικό νόμο στο όνομα του χτυπήματος των «προνομίων» των συνδικαλιστών, που στην ουσία όμως θα είναι χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία, την αποδοχή των ομαδικών απολύσεων ή την αντικατάστασή τους με εργασία  μειωμένου ωραρίου και αποδοχών.

“… Έρχομαι με άλλο όνομα, με άλλα ρούχα, αλλά με τον ίδιο σκοπό …”

 Στην παιδεία το μήνυμα της ανάγκης για γρήγορη υλοποίηση των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων στέλνει η    επιλογή του Γαβρόγλου ως Υπουργού Παιδείας. Αρχιτέκτονας του διαβόητου «Εθνικού Διαλόγου» μαζί με τον  Αντώνη Λιάκο και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Λάτση, περιφέρει με καμάρι τις περγαμηνές του ως ένας από τους συμμετέχοντας στις συναντήσεις της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας με τους θεσμούς. Στις συναντήσεις εκείνες όπου η απαίτηση για εντατική και εξαντλητική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών διατυπώθηκε χωρίς περιστροφές. Εξάλλου ο νέος υπουργός παιδείας δήλωσε ότι «δεν πρέπει να φοβόμαστε τη λέξη              αξιολόγηση», όπως εξάλλου «δεν πρέπει να φοβόμαστε τη λέξη συντεχνία» όταν μιλάμε για τον κλάδο των     εκπαιδευτικών. Το «τριετές πλάνο» για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης που θα ανακοινώσει εντός των        ημερών, όπως δηλώνει, δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτά που αποτυπώθηκαν στα πορίσματα του διαλόγου, με τη βοήθεια του τρίτου μνημονίου και του ΟΟΣΑ, και που με ακρίβεια χειρουργική βάζουν στόχους και               χρονοδιαγράμματα για όλα: από την ψευδεπίγραφη αυτονομία της σχολικής μονάδας και την αξιολόγηση, μέχρι την αναζήτηση οικονομικών πόρων για τη λειτουργία των σχολείων και την ανάδειξη των «καλών πρακτικών», τη μαθητεία και την απλή πιστοποίηση αντί για απολυτήριο Λυκείου για τους πολλούς, το Εθνικό Απολυτήριο κατά τα πρότυπα του Διεθνούς Μπακαλορεά για όποιον μαθητή καταφέρει να βγει από τις προκρούστειες      κλίνες της Τράπεζας Θεμάτων και των κύκλων ποιότητας του Λυκείου.

Και όλα αυτά στο έδαφος ενός σχολείου που στενάζει κάτω από τις συνέπειες της εφαρμογής των μνημονίων και των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων και των υπουργικών αποφάσεων της άνοιξης και του καλοκαιριού για τα      δήθεν «ενιαία» δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία. Με χιλιάδες αναπληρωτές συναδέλφους να μένουν ακόμα    χωρίς δουλειά, αφού ο «κόφτης» των υπουργικών αποφάσεων για τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά λειτούργησε αρκούντως αποτελεσματικά. Με ολοήμερα τμήματα που δουλεύουν όπως-όπως, με τμήματα ένταξης που ακόμα περιμένουν να στελεχωθούν, με δασκάλους παράλληλης στήριξης να ζουν παράλληλες ζωές ανάμεσα σε τρία ή  τέσσερα σχολεία. Με άρνηση της κυβέρνησης να εντάξει τα προσφυγόπουλα στο πρωινό σχολείο,  εγκλωβίζοντάς τα στα στρατόπεδα ή σε απογευματινές δομές με  αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου – εκπαίδευση με το κομμάτι, ζωή με το κομμάτι.

“Για αυτό σου λέω πάρε θάρρος και πάμε. Κάπου στα όνειρά μας μάθαμε τα πάντα να ζητάμε …”

Και το ερώτημα γεννιέται αμείλικτο: Πόσο ακόμα θα τους παρακολουθούμε ακίνητοι και αμήχανοι να κλέβουν τις ζωές μας; Πόσο ακόμα θα τους επιτρέπουμε να ισχυρίζονται ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος»; Πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε στον κυβερνητικό συνδικαλισμό να μας κουνά το δάχτυλο και να μας λέει «εσείς φταίτε, οι                εργαζόμενοι που δεν μας ακολουθείτε στον ανύπαρκτο αγωνιστικό σχεδιασμό μας»;

Στη Γενική Συνέλευση ας απαντήσουμε λοιπόν στα παραπάνω ερωτήματα, λέγοντας ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να πούμε ότι δεν θα ανεχθούμε άλλο την ανεργία των αδιόριστων συναδέλφων μας, τη δουλειά – λάστιχο μόνιμων και αναπληρωτών, το σχολείο που χωράει μόνο τόσους εκπαιδευτικούς, τόσους μαθητές, τόσες υποστηρικτές δομές αλλά και τόση γνώση όση αποφασίζουν οι χαρτογιακάδες της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και της κυβέρνησης που θέλουν σχολείο φτηνό, ευέλικτο, αγοραίο. Να πούμε ότι «δεν μασάμε» τα        ψεύτικα λόγια τους για «ελάφρυνση του χρέους και ανάπτυξη», όταν ξέρουμε ότι η «ανάπτυξή» που              ευαγγελίζονται είναι τόσο ματωμένη όσο και η κρίση τους, ενώ το χρέος εάν δεν διαγραφεί θα εξακολουθεί να είναι μηχανή εκβιασμού των τραπεζιτών και των δανειστών.

Ήρθε η ώρα να υψώσουμε επιτέλους ανάστημα, να ποδοπατήσουμε και να κουρελιάσουμε τα κόκκινα χαλιά που στρώνει η κυβέρνηση σε θεσμούς και επιτελάρχες, και οι δρόμοι να ξαναγίνουν καυτοί από το πλήθος μας και το πάθος μας.

Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να ανοίξει τον άλλο δρόμο

• Αν βάλουμε στο στόχαστρο τα δεσμά του Χρέους, της ΕΕ, του ευρώ, του κεφαλαίου και των Μνημονίων που φέρνουν. Αν  διεκδικήσουμε ξανά τον κλεμμένο πλούτο.
• Αν επιβάλουμε παύση πληρωμής και διαγραφή του Χρέους για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας.
• Αν συμβάλουμε σε ένα νέο παλλαϊκό ξεσηκωμό για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ.
• Αν συμβάλουμε στο συντονισμό των σωματείων, των εργαζόμενων και κάθε αγωνιζόμενου κομματιού, με οργάνωση του στη βάση με Γενικές Συνελεύσεις, Επιτροπές Αγώνα ξεπερνώντας το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της εργοδοτικής ΓΣΕΕ (που ψήφισε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα), της ΑΔΕΔΥ, ΔΟΕ κλπ και κάθε έκφραση της γραφειοκρατικού και εξαρτημένου συνδικαλισμού εντός και εκτός  συλλόγου
• Αν οργανώσουμε αγώνες με διάρκεια, αποφασιστικότητα, επιμονή και σύγκρουση.
• Αν εναντιωθεί στον πόλεμο των εγκληματικών παγκόσμιων κι ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και των κλειστών συνόρων και
• Αν εγκαταλείψουμε άμεσα την απογοήτευση, την αυταπάτη για εύκολες λύσεις την ανάθεση και την αναμονή και πάρουμε την τύχη στα χέρια μας

Να παλέψουμε και να συμβάλλουμε ο καθένας και η καθεμιά μας για ένα σύλλογο όπλο στα χέρια μας που θα στηρίζει κάθε συνάδελφο και θα ανοίγει δρόμο για την ικανοποίηση των αναγκών μας και της κοινωνίας

 Η Πλεύση στην εκπαίδευση είναι ένα ανεξάρτητο αγωνιστικό σχήμα και υπηρετούμε ένα διαφορετικό μοντέλο συνδικαλιστικής δράσης:

Þ την ανάγκη ενότητας πάνω σε ένα αγωνιστικό ριζοσπαστικό ανατρεπτικό περιεχόμενο για το σχολείο και την κοινωνία, σε αντιπαράθεση με τις αντιλαϊκές πολιτικές και την κυρίαρχη παιδαγωγική. Ένα περιεχόμενο που διαμορφώνει η συλλογικότητα μας και όσων συμμετέχουν σ΄ αυτή, με τη συνδιαμόρφωση και αλληλεπίδραση με το δυναμικό των αντίστοιχων συλλογικοτήτων των Παρεμβάσεων

Þ την ανάγκη για ένα συνδικαλιστικό κίνημα ταξικό, ανεξάρτητο από κράτος, κυβέρνηση, κόμματα, τη διοίκηση και τις εντολές τους που θα υπηρετεί τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου των όλων και των ίσων  και όχι  προσωπικά συμφέροντα και ανέλιξη σε κάθε είδους θέσεις ευθύνης.

Ήμασταν και είμαστε αμετανόητοι αντίπαλοι του κομματικού κατεστημένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και ιδιαίτερα, του κυβερνητικού συνδικαλισμού που, όχι λίγες φορές, έσυρε τον κλάδο σε εξευτελιστική υποταγή στην πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης.

Είμαστε αντίθετοι στη συνδικαλιστική αντίληψη που ακόμα και όταν μιλάει στο όνομα της ανεξαρτησίας ή αλλάζει ταμπέλες, συνεχίζει να κινείται στην “πεπατημένη” :

• της διγλωσσίας, των δημοσίων σχέσεων, του “λέω στον καθένα ότι θέλει να ακούσει” και στην πράξη περιμένω τον κυρίαρχο συνδικαλισμό – τη ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ – να κάνει ότι αυτός κρίνει.
• που δε διαμορφώνει ένα σαφές στίγμα για τις διεκδικήσεις, αποδέχεται στην πράξη το κυρίαρχο πλαίσιο στην εκπαίδευση δηλ το πλαίσιο της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και των επιχειρήσεων
• που δεν οργανώνει τους αγώνες για να επιβάλει τις λύσεις, φοβάται την οργάνωση του κόσμου “από τα κάτω” – το συντονισμό της δράσης, δεν πιστεύει στη δύναμη του κινήματος των ανθρώπων και τη δράση τους
• που κρύβει την πολιτική διάσταση των πραγμάτων και των διεκδικήσεων και “παραπαίει” ανάμεσα στην υποστήριξη της κυρίαρχης πολιτικής εντός του πλαισίου της ΕΕ ή της αφωνίας

Να κάνουμε την απογοήτευση και την οργή εγώνα
με τη συμμετοχή και την ψήφο μας για κίνημα ανεξάρτητο αγωνιστικό ταξικό