ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

H αξιολόγηση ante portas

Μνημόνια απανωτά το ένα μετά το άλλο, κυβερνήσεις που ακολουθούν την ίδια ακριβώς πολιτική γραμμή, κόμματα λύκοι με προβιά αρνιού ή αμέτοχα και εγκλωβισμένα στο λόγο τους. Το Σύνταγμα ένα κουρελόχαρτο και η Βουλή τόπος εκτόνωσης φάσκελων. Οι φασίστες στο Κοινοβούλιο με γραβάτες και συνθήματα της τόσο ταλαιπωρημένης και βιασμένης Αριστεράς. Και στο βάθος νέα μέτρα για τη σωτηρία μας… Ο χώρος της Παιδείας ήταν πάντα το μεγάλο στοίχημα για τους καρεκλάτους. Αν καταφέρεις να αποδομήσεις το εκπαιδευτικό σύστημα έχεις πετύχει το σπουδαιότερο πράγμα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Να συνθλίψεις κάθε γνώση, κάθε λογική σκέψη, κάθε αντίσταση της κοινωνίας και του ατόμου.

Τα ψέματα τελείωσαν. Με τις δηλώσεις του ο Υπουργός Παιδείας Γαβρόγλου, από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε, το είπε καθαρά: «ας μην φοβόμαστε τη λέξη αξιολόγηση». Σηκώνουμε  λοιπόν τα μανίκια και συνεχίζουμε από κει που το άφησαν οι προηγούμενοι. Η (αυτο)αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών είναι προ των πυλών, υπουργός και κουαρτέτο δώσανε τα χέρια , οι υποσχέσεις δόθηκαν, τα σχέδια είναι έτοιμα και εντός των ημερών θα ανακοινωθούν. Η υλοποίηση του τρίτου μνημονίου στην εκπαίδευση και των οδηγιών ΕΕ και ΟΟΣΑ πρέπει να προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο καθυστέρησης. Πρέπει οι θεσμοί να μας αξιολογήσουν θετικά. Και για να γίνει αυτό, εκτός των άλλων, πρέπει η κυβέρνηση να δώσει χειροπιαστά δείγματα γραφής του βασικού πυλώνα των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων και στην εκπαίδευση, που δεν είναι άλλη από την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Το πλαίσιο εξάλλου και τα χρονοδιαγράμματα έχουν τεθεί και από τα πορίσματα του διαβόητου «Εθνικού Διαλόγου» για την Παιδεία, που βασικός της αρχιτέκτονας είναι ο νυν υπουργός Παιδείας.

Η « Έκθεση παρακολούθησης της εκπαίδευσης και της κατάρτισης του 2016» για την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεν μασά τα λόγια της, βάζει τους στόχους ξεκάθαρα και στυγνά:

«Στο Μνημόνιο Συνεννόησης που συνήφθη τον Αύγουστο του 2015 στο πλαίσιο του τρίτου προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, η εκπαίδευση αποτελεί μέρος της μελλοντικής εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής. Στο κείμενο αναφέρεται ότι ο ΟΟΣΑ θα κληθεί να προβεί σε επανεξέταση στου ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος…….που πρέπει να καλύψει όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, μεταξύ άλλων… τα περιθώρια για περαιτέρω εξορθολογισμό τάξεων και σχολείων, την αποδοτικότητα και την αυτονομία των δημόσιων εκπαιδευτικών μονάδων, την ενίσχυση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, την αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών…»

Μέσα σε λίγες γραμμές, όλη η ατζέντα της νεοσυντηρητικής/νεοφιλελεύθερης επέλασης στη δημόσια εκπαίδευση. Λέξεις – κλειδιά η αυτονομία, η αποδοτικότητα, η αξιολόγηση, ο εξορθολογισμός. Το δημόσιο  σχολείο πρέπει να λειτουργεί με το μοντέλο της αγοράς, πρέπει να υιοθετήσει  τα κριτήρια του ιδιωτικού τομέα. Με «αυτονομία» για να αναζητά πόρους για τη λειτουργία του αφού πρέπει να μειωθούν στο ελάχιστο οι κρατικές δαπάνες για τη δημόσια εκπαίδευση. Με «αποδοτικότητα», αφού ότι απομείνει από τις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση είναι «επένδυση» που πρέπει να πιάνει τόπο και ο τραγικά μειωμένος αριθμός των εκπαιδευτικών πρέπει να δίνει μέχρι εξαντλήσεως και την τελευταία ικμάδα της ψυχικών και σωματικών του αποθεμάτων για τη λειτουργία του σχολείου. Με «εξορθολογισμό», αφού διαπιστώνουν ότι δεν ήταν αρκετές οι καταργήσεις και οι συγχωνεύσεις των σχολείων που έγιναν την εποχή της Διαμαντοπούλου. Και τέλος με αξιολόγηση, για να υπάρχει η απόλυτη πειθάρχηση, ο απόλυτος έλεγχος του παιδαγωγικού μας ρόλου σύμφωνα με τις επιταγές της εξουσίας, για να μετατίθεται σε εμάς η ευθύνη της διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης. Για να μπορούν να μετρούν «αποτελέσματα» και «επιδόσεις» και να παίρνουν ανάλογα μέτρα.

 

Αυτοαξιολόγηση: ένοχοι οι εκπαιδευτικοί και όχι η αντιεκπαιδευτική πολιτική!

Πρώτο βήμα στα παραπάνω θα είναι η «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας». Η καρδιά της λογικής της είναι ότι η σχολική μονάδα είναι ο βασικός φορέας βελτίωσης της παρεχόμενης εκπαίδευσης ενώ οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι γονείς με τις δράσεις τους είναι υπεύθυνοι για την αποτελεσματικότερη οργάνωση της διοίκησης και της διαχείρισης της σχολικής μονάδας. Μετά από εφτά χρόνια μνημονίων και συντηρητικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση, μετά από χρόνια μηδενικών διορισμών, δραματικής μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού και  αύξησης της ελαστικής εργασίας, μετά από τις συνεχείς μειώσεις των δημόσιων δαπανών για την παιδεία, την κυριαρχία των προγραμμάτων ΕΣΠΑ που καθορίζουν μορφές και περιεχόμενα, και μετά από τις υπουργικές αποφάσεις για το «ενιαίο» ολοήμερο δημοτικό και νηπιαγωγείο που έχουν διαλύσει δημοτικά και νηπιαγωγεία, εκπαιδευτικούς και μαθητές,  θα έρθει για μια ακόμα φορά το υπουργείο Παιδείας να δείξει με το δάχτυλο τους εκπαιδευτικούς αν το σχολείο «δεν υλοποιεί τους στόχους του»!

Όπως και το 2013, έτσι και τώρα, νυν και πρώην  στελέχη του υπουργείου Παιδείας μας υπενθυμίζουν τα «οφέλη» της πιλοτικής εφαρμογής της αυτοαξιολόγησης σε σχολικές μονάδες που εφαρμόστηκε το 2010! Κουβέντα για τη συνολική και αποφασιστική μάχη των εκπαιδευτικών στην προσπάθεια του Αρβανιτόπουλου το 2013, που τελικά απέτρεψε τα σχέδιά της τότε κυβέρνησης για τη γενικευμένη εφαρμογή της αξιολόγησης στα σχολεία! Βέβαια είναι λογικό να θέλει να ξεχάσει η τωρινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και τα νυν στελέχη της εκπαίδευσης τι έγινε τότε. Έτσι γίνεται όταν πηγαίνεις από την πλευρά της μάχιμης εκπαίδευσης στην πλευρά της εξουσίας. Οι εκπαιδευτικοί όμως δεν ξεχνάμε ότι με πρωτοφανέρωτη μαζικότητα, συλλογικότητα και αποφασιστικότητα δώσαμε τη μάχη  σχολείο το σχολείο  σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν ξεχνάμε τις μάχες που δώσαμε χιλιάδες εκπαιδευτικοί έξω από το Υπουργείο Παιδείας ενάντια στα ΜΑΤ και στην καταστολή στα σεμινάρια των στελεχών της εκπαίδευσης για την εφαρμογή της αξιολόγησης, όπως και το σύνολο σχεδόν των αντίστοιχων σεμιναρίων των διευθυντών των σχολείων.

Σε θέση μάχης!

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, έχουμε κατηγορηθεί για πολλά πράγματα και το πιο σημαντικό ότι φοβόμαστε τις λέξεις όπως η αξιολόγηση. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, ανοιχτά και με άλλες λέξεις που δε ξεστομίζουν αυτοί που μας κατηγορούν. Ας μιλήσουμε για τη λέξη καπιταλισμός, που μας ρουφάει την ψυχή χρόνια και χρόνια, με δήθεν ανάγκες για δάνεια, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, μαύρες Παρασκευές και λευκές νύχτες καταναλωτισμού, ώστε να φτάσουμε σε σημεία πλειστηριασμών και δικαστικών διαμαχών για τα ίδια μας τα σπίτια! Ας μιλήσουμε για το φασισμό, το δεκανίκι του καπιταλισμού, που παντού στον πλανήτη είναι σε έξαρση όπως μια πανδημία. Ας μιλήσουμε για τον επεκτατισμό, που αφήνει πίσω του νεκρά παιδιά, πόλεις φαντάσματα και πρόσφυγες θαμμένους στη Μεσόγειο ή σε «φιλικά» στρατόπεδα συγκέντρωσης! Ας μιλήσουμε για το συνδικαλισμό και ας θυμηθούμε ότι το συνδικάτο που βρίζουμε είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι γνωστοί κοψοχέρηδες και ότι τα δικαιώματα του περιβόητου Δημοσίου που καρπωνόμαστε τώρα, τα κατέκτησαν συνάνθρωποί μας με ξύλο, αίμα και τρομοκρατία στους δρόμους!

Όσον αφορά στην αξιολόγηση δε φοβόμαστε καμία λέξη και η θέση μας είναι ξεκάθαρη από την αρχή. Η εκπαίδευση δεν είναι λογιστικά νούμερα σε χαρτί και τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ποσοστιαίες μονάδες επίτευξης στόχων! Είναι ξεχωριστές, μοναδικές οντότητες που έχουν ανάγκη το σεβασμό, την ελευθερία και την αυτενέργεια στη μάθηση! Και η τελευταία λέξη που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι ο Σύριζα ΔΕΝ είναι αριστερή κυβέρνηση, αλλά άλλη μία μαριονέτα του καπιταλισμού. Αριστερή κυβέρνηση θα γίνει όταν θα έχει τον άνθρωπο πρώτο με κάθε θυσία και όχι το ευρώ θυσιάζοντας τον άνθρωπο!

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι σας καλούμε για άλλη μία φορά να υψώσουμε τα τείχη της παιδείας ψηλά πάνω από το φόβο, πάνω από την κούραση, πάνω από την κατάθλιψη! Λέμε όχι σε εθνικούς διαλόγους αξιολόγησης που οδηγεί σε ένα μόνιμο τρόμο και στο χρόνιο κυνήγι προσόντων και χαρτιών επιμόρφωσης. Η προσωπική καλλιέργεια του εκπαιδευτικού και του μαθητή είναι πολύ σημαντικό να γίνεται μέσα από διαδικασίες ευχάριστες και δημιουργικές και όχι με το πιστόλι της απόλυσης στον κρόταφο! Δύσκολη για άλλη μία φορά η συγκυρία που βρεθήκαμε, αλλά ή παλεύουμε ή βυθιζόμαστε…

Όπως και τότε, έτσι και τώρα δεν θα τους κάνουμε τη χάρη!  Δεν θα επιτρέψουμε στην κυβέρνηση  να «μας ζητήσει και τα ρέστα» γιατί δήθεν δεν «πιάσαμε τους στόχους», γιατί δεν «ανταποκριθήκαμε στους δείκτες».

Με τρόπο συλλογικό και αποφασιστικό, πρέπει να δώσουμε τη μάχη ενάντια σε μια διαδικασία που θέλει ουσιαστικά να μας κάνει συνένοχους στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Πρέπει για μια ακόμα φορά να υψώσουμε το μπόι μας απέναντι στην πολιτική που διαλύει τα σχολεία και τις ζωές μας. Και θα το κάνουμε! Μέσα από τα σωματεία μας και τις συλλογικές μας διαδικασίες, να ετοιμαστούμε από τη τώρα για τη μάχη που έχουμε μπροστά μας!