«Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.»
Τάσος Λειβαδίτης, “Αυτὸ το αστέρι είναι για όλους μας”
Οι αγώνες ανθίζουν σε όλο τον κόσμο!
Η συνέλευσή μας και οι εκλογές για νέο ΔΣ πραγματοποιούνται εν μέσω διεθνούς ξεσηκωμού. Από την Χιλή των εκατοντάδων χιλιάδων στους δρόμους, σε ιστορικής σημασίας και διαστάσεων μαχητικές διαδηλώσεις, μέχρι το Σικάγο των απεργών εκπαιδευτικών που κέρδισαν αυξήσεις μισθών και προσλήψεις, την Κροατία, την Αργεντινή, τη Γαλλία, την Αλβανία, οι άνθρωποι γράφουν την δική τους ιστορία. Την νικηφόρα αυτή ιστορία που οι λαοί σφραγίζουν με την πένα των αγώνων τους, απονομιμοποιώντας την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αφήγηση πως δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα για τον λαό, από αυτήν που του στερεί το δικαίωμα στη μόρφωση, στην εργασία, στα δικαιώματα, στις ελευθερίες, στη ζωή με αξιοπρέπεια.
Η «κανονικότητά» τους δεν μας χωρά! Δεν είναι αυτό το μέλλον μας!
Η βάρβαρη πραγματικότητα που τόσο η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλοι οι προηγούμενοι μνημονιακοί διαχειριστές, το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο, η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ επιβάλλουν, μπορεί να συμπυκνωθεί στην εικόνα μιας κοινωνίας εξαθλιωμένων ανθρώπων που το δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση και στη ζωή όχι μόνο αμφισβητούνται αλλά καταργούνται.
Είναι αυτή η κοινωνία που οραματίζονται όπου μόνο οι «λίγοι και εκλεκτοί», όσοι έχουν τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα, πετυχαίνουν, «αριστεύουν» και επιβραβεύονται, ενώ οι υπόλοιποι βαπτίζονται αποτυχημένοι: Στην εκπαίδευση σκληροί ταξικοί φραγμοί και αποκλεισμοί για τους μαθητές μας, στην εργασία η ανεργία και η απόλυση μετατρέπεται σε «ατομική ευθύνη» (βλέπε προσοντολόγιο και αξιολόγηση).
Σ την «κανονικότητα» που στήνουν το ψωμί δεν φτάνει για όλους και για να είναι δεδομένο για τους εργαζόμενους, οφείλουν η αξία και η γνώση τους, το κάθε τι να έχει τιμή, να γίνεται εμπόρευμα και αποκτά τόση αξία, όσο μεγαλύτερο κέρδος αποφέρει στην αγορά εργασίας. Η επίθεση σε κάθε δημόσιο αγαθό και κεκτημένο ονομάζεται «εξορθολογισμός», «βελτιστοποίηση», «ανάπτυξη» ή «αναδόμηση» και τα πάντα, από τα δάση, τις ακτές, τα λιμάνια, την δημόσια παιδεία, τη γη και τον αέρα ακόμη που αναπνέουμε, πωλούνται σε τιμές ευκαιρίας.
Τ ην ίδια στιγμή, κεφάλαιο-κυβερνήσεις-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ επιδιώκουν να μας πείσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι περιττοί, ονομάζουν επικίνδυνα τα θύματα των πολέμων, του ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, τρέφουν τον ρατσισμό και τον φασισμό, προκειμένου να αποκρύψουν ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που δημιουργούν τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους ανέργους και τους φτωχούς.
Σε αυτό το περιβάλλον άγριας επισφάλειας και ανταγωνισμού, επενδύουν πως θα καλλιεργήσουν ανθρώπους υποτακτικούς και φοβισμένους, ανήμπορους να σηκώσουν κεφάλι σε όσους τους κονταίνουν καθημερινά. Είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που ο ρόλος των σωματείων, των φοιτητικών και μαθητικών συλλόγων, του ανεξάρτητου, μαχητικού, ανυπότακτου συνδικαλισμού, ενοχλεί γιατί δείχνει έναν άλλο δρόμο, ορθώνοντας το συλλογικό ανάστημα που μας αντιστοιχεί και τρέμουν. Τόσο πολύ ενοχλούν που το σύστημα δε διστάζει να φανερώσει το αληθινό του πρόσωπο, δείχνοντας ωμή καταστολή και βία, αυταρχικές πρακτικές των ημερών της χούντας, με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, την ποινή των 50.000 ευρώ (!) για αφισοκόλληση, την ψήφιση του αντισυνδικαλιστικού νόμου που φακελώνει ηλεκτρονικά τα σωματεία, που ψηφιοποιεί και καταργεί τις συλλογικές διαδικασίες, ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες και την απεργία των εργαζομένων.
Να γίνει η παιδεία ο σπασμένος κρίκος της επίθεσης!
Στον γενικευμένο αυτό πόλεμο, η δημόσια εκπαίδευση δε θα ήταν δυνατόν να αποφύγει τη νεοφιλελεύθερη ολομέτωπη επίθεση. Όλες οι μνημονιακές, και όχι μόνο, κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων πίνουν νερό στις «βέλτιστες πρακτικές» των ΕΕ-ΟΟΣΑ. Το νέο ρητορικό επινόημα της κυβέρνησης ΝΔ, πατώντας στο στρωμένο έδαφος που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και θέλοντας να ωραιοποιήσει τη διάλυση του δημόσιου σχολείου, είναι αυτό της «αριστείας». Το νεοφιλελεύθερο αφήγημα εντός του οποίου πλήθος μεταρρυθμίσεων επιχειρείται ήδη να εφαρμοστεί τόσο στα σχολεία μας όσο και στην ανώτατη εκπαίδευση, δεν είναι άλλο παρά μια σύγχρονη εκδοχή εξατομίκευσης της πρόσβασης στη μόρφωση, σκληρού ταξικού ανταγωνισμού, κοινωνικών αποκλεισμών, σχολείων διαφορετικών ταχυτήτων και νομιμοποίησης της ανισότητας, το οποίο, επιπλέον, διαμορφώνει το αναγκαίο κλίμα για την πολυπόθητη για τις κυβερνήσεις εφαρμογή της αξιολόγησης τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των σχολικών μονάδων.
Η πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά στα σχολεία μας είναι ενδεικτική για το πώς χτίζεται το σκληρό αυτό ανταγωνιστικό σύστημα διαχωρισμού και επιβίωσης των «αρίστων» από τους «μη ικανούς» μαθητές και εκπαιδευτικούς. Ξεκινώντας από την κατάργηση κάθε υποστηρικτικής δομής για τους μαθητές/τριες, από το μοίρασμα και την υποβάθμιση/κατάργηση ουσιαστικά του θεσμού της παράλληλης στήριξης και της ειδικής αγωγής, την κατάργηση των ΚΕΔΔΥ, την επιχειρούμενη κατάργηση των ειδικοτήτων και υποβάθμιση του θεσμού της ενισχυτικής διδασκαλίας, την κατάργηση του υπεύθυνου ολοήμερου, τις αλλαγές του ωρολογίου προγράμματος και την κατάργηση μαθημάτων, τις συγχωνεύσεις σχολείων, σε συνδυασμό με την αδιοριστία, όλα τα παραπάνω έχουν μετατρέψει το παιδαγωγικό έργο σε τρύπες που πρέπει να μπαλωθούν.
Όσο για τους αναπληρωτές συναδέλφους/ισσες, αυτοί/ες καλούνται να ανταπεξέλθουν σ’ ένα ζοφερό «παιχνίδι» αγωνίας, αντοχών και αλγορίθμων για το πού θα βρεθούν κάθε χρόνο, αν και πόσα κενά και σχολεία θα καλύψουν και αν και κατά πόσο δίχως καμιά στήριξη, θεσμό επιμόρφωσης και εκπαιδευτικές άδειες, θα καταφέρουν να αναβαθμίσουν επιστημονικά το έργο τους. Ένα έργο το οποίο οφείλει να κριθεί, σύμφωνα με το προσοντολόγιο, θάβοντας την αξιοπρέπειά τους σ’ ένα ανελέητο κυνήγι προσόντων, πινάκων, ψεύτικων υποσχέσεων και ονείρων για αποκατάσταση και ζωή αξιοβίωτη, έστω και με τα σταθμά της προσωρινότητας και αναπλήρωσης της ζωής και της αξίας τους, που και γι’ αυτήν ακόμη οφείλουν να παλέψουν. Με τον εαυτό τους και τον διπλανό…
Είναι σε αυτό το κλίμα «αριστείας» που η αξιολόγηση τόσο των αναπληρωτών όσο και των μονίμων συναδέλφων/ισσων θα έρθει να διαμορφώσει ένα σχολείο ανταγωνιστικό και αγοραίο, με κριτήρια λειτουργίας επιχειρήσεων, πλήρως εξαρτώμενο από την τοπική αυτοδιοίκηση, τις χορηγίες, τους δείκτες μέτρησης κάθε πτυχής της σχολικής ζωής και εκπαιδευτικής δραστηριότητας, επίδοσης των μαθητών και εκπαιδευτικών, ταξινόμησης και διαφοροποίησής τους για να κριθούν άξια/άξιοι λειτουργίας και ύπαρξης.
Δε μας ταιριάζει «της βολής η σιγή»!
Σπάμε την απογοήτευση, την αδράνεια, το συμβιβασμό με ό,τι μας κλέβει τη ζωή! Αρνούμαστε την υποταγή!
Όλοι μαζί να φέρουμε την ελπίδα με μια νέα ανάταση των αγώνων-διεκδικήσεων που θα βγάλει ξανά τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας στο προσκήνιο. Όσοι θεωρούν, ότι η γνωστή συνταγή του εκπαιδευτικού νεοφιλελευθερισμού (περικοπές, ελαστικοποίηση, στάνταρντς και αξιολόγηση) είναι μια ανίκητη στρατηγική, διαπιστώνουν όχι μόνο τα δικά μας μα και τα παγκόσμια ρεύματα της αντίστασης και του αγώνα. Οι ΗΠΑ είναι άλλωστε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς εδώ και δύο σχολικές χρονιές, οι εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις σαρώνουν δεκάδες πολιτείες από τον αμερικάνικο Νότο, μέχρι τη λεγόμενη “ζώνη της σκουριάς” στις βόρειες πολιτείες, με νικηφόρα αποτελέσματα.
Η «Πλεύση στην εκπαίδευση» παλεύει για να δυναμώσει το μαχόμενο, ανεξάρτητο, ταξικό, ριζοσπαστικό εκπαιδευτικό κίνημα που στέκεται εμπόδιο στις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.
- Απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό της συναίνεσης και της υποταγής, απέναντι στον εθνικισμό, το φασισμό, το ρατσισμό απαντήσαμε και απαντάμε με την αλληλεγγύη, το συντονισμό και την ενότητα όλων των εργαζόμενων, παλεύοντας για δημόσιο σχολείο ανοιχτό για όλα τα παιδιά!
- Α πέναντι στις διασπαστικές διαθέσεις του Υπουργείου το εκπαιδευτικό κίνημα δώσαμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε μέχρι τέλους τη μάχη για τη μόνιμη και σταθερή δουλειά όλων των συναδέλφων μας. Δε θα παζαρέψουμε το μέλλον και την εργασιακή περιπλάνηση χιλιάδων εκπαιδευτικών. Απαιτούμε την κατάργηση του ν. 4589 του προσοντολογίου, των απολύσεων και της τιμωρητικής αξιολόγησης των αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Το σχολείο έχει ανάγκη όλους τους εκπαιδευτικούς που εργάζονται όλα τα προηγούμενα χρόνια κι ακόμα περισσότερους. Κύριο αίτημα μας η μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών τώρα με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία!
- Για ένα δημόσιο ενιαίο 12χρονο σχολείο, για όλα τα παιδιά και όλη τη γνώση, με πλήρη παιδαγωγική ελευθερία.
- Για 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή και εκπαίδευση, απέναντι σε όσους επιβουλεύονται το δημόσιο σχολείο και θέλουν σαν αρχή να παραδώσουν το δημόσιο νηπιαγωγείο και την φάση των προνηπίων στα χέρια των δήμων και των σχολαρχών
- Για τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών διεκδικώντας μείωση του αριθμού των μαθητών στην τάξη, πλήρη στελέχωση όλων των υποστηρικτικών δομών, τη φοίτηση όλων των προσφυγόπουλων στα πρωινά τμήματα, κόντρα στο σχολείο του ανταγωνισμού, της αριστείας, της αξιολόγησης, της κατηγοριοποίησης και της απόρριψης, της υποχρηματοδότησης και των χορηγών, της αυτονομίας της σχολικής μονάδας και των διευθυντών manager, στο σχολείο του ΟΟΣΑ, της ΕΕ και της αγοράς
- Για τη δημιουργία όλων των αναγκαίων οργανικών θέσεων ειδικοτήτων και ειδικής αγωγής.
- Απέναντι στην αξιολόγηση/αυτοαξιολόγηση που επανέρχεται ως βασική και στρατηγικής σημασίας επιλογή των κυβερνήσεων και των υπερεθνικών Οργανισμών, εμείς συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο που χάραξαν οι αγώνες των προηγούμενων χρόνων που μπλοκάρισαν στην πράξη την προώθηση της αξιολόγησης. Συνεχίζουμε με Απεργία-Αποχή από κάθε αξιολογική διαδικασία που αφορά αξιολόγηση στελεχών και αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας (προγραμματισμός-αποτίμηση του 4547/2018).
- Για να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα και τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις γυρίζοντας την πλάτη στον κυβερνητικό συνδικαλισμό «παντός καιρού», της πλειοψηφίας της ΔΟΕ και ΑΔΕΔΥ που προωθούν τη συναίνεση, μένουν σε συμβολικές κινητοποιήσεις, αρνούνται τη σύγκρουση και δεν οργανώνουν τον αγώνα για την ανατροπή.
- Για να μην περάσει η μείωση του αφορολόγητου και η αύξηση της φορολογίας, η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού και η νέα μείωση συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας που ετοιμάζουν. Το σύστημα 3 πυλώνων που μετατρέπει τη σύνταξη σε βοήθημα.
Σταθερά απέναντι στις ατομικές «λύσεις», τη συναίνεση και την ηττοπάθεια, απαντάμε με συλλογικότητα, αντίσταση και αγώνα. Σπάμε την «κανονικότητα» του ρεαλισμού και των μειωμένων προσδοκιών και απαιτήσεων! Να ξαναδώσουμε πνοή στους δρόμους, στο πλάι κάθε εργαζόμενου και να συμβάλουμε στη δημιουργία πανεκπαιδευτικού μετώπου, να δώσουμε τη μάχη για ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια! Για το δικαίωμα όλων στη μόρφωση και στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Για να διαμορφώσουμε ένα νέο μορφωτικό ρεύμα κριτικής απελευθερωτικής παιδαγωγικής και κοινωνικής χειραφέτησης με συλλογικές ριζοσπαστικές πρακτικές, στην τάξη και το σχολείο.
Για να δυναμώσουμε τον αγώνα για το σχολείο των όλων, των ίσων, των διαφορετικών, το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας, τους Συλλόγους, τα σωματεία μας, ως ελεύθερες, ανεξάρτητες, ταξικές συλλογικότητες!
