Αγαπητοί μας γονείς,
Βιώνοντας καταστάσεις πρωτόγνωρες για όλους/ες μας, τα λόγια φαντάζουν φτωχά να περιγράψουν τις συνθήκες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι και τα συναισθήματα που οι καθημερινές καταιγιστικές εξελίξεις μας προκαλούν. Ο φόβος της ανθρώπινης επαφής, η ανασφάλεια και η αγωνία για την υγεία και τη ζωή τη δική μας και των ανθρώπων μας, μαζί με τα αυξανόμενα νούμερα κρουσμάτων και θανάτων, είναι η νέα πραγματικότητα την οποία οφείλουμε με ψυχραιμία για το δημόσιο καλό να αποδεχτούμε. Ταυτόχρονα, οι ειδικοί ψυχικής υγείας επισημαίνουν πως η κατάσταση αυτή επιφέρει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική/συναισθηματική υγεία όλων μας, μικρών και μεγάλων.Η πρώτη έγνοια μας, λοιπόν, ως δάσκαλοι και δασκάλες των παιδιών σας, είναι οι μαθητές/τριες μας και οι οικογένειές τους, εσείς, να είστε υγιείς. Στο ίδιο πλαίσιο, πρώτιστη ανάγκη αυτή την περίοδο είναι να εξετάσουμε στεκόμενοι ως εκπαιδευτικοί και ως κοινωνία, ο ένας δίπλα στον άλλο, σε επίπεδο γειτονιάς/συλλόγου/σχολείου, με κάθε δυνατό και διαθέσιμο μέσο. Στην σκέψη μας οι οικογένειες και η πρόσβαση τους στα προς το ζην τα οποία δεν είναι για όλους/ες αυτονόητα. Η βίαιη προσαρμογή στην κανονικότητα του εγκλεισμού και το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων για πολλούς συνανθρώπους μας και γονείς σημαίνει εκτός των άλλων φτώχεια, ανεργία, αγωνία για τις συνθήκες ζωής/υγείας/εργασίας στο άμεσο μέλλον, ενώ τίποτα δεν εξασφαλίζει και το παρόν. Στις εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολες για όλη την ανθρωπότητα συνθήκες, έρχεται, βέβαια, να προστεθεί το βάρος που ο καθένας/καθεμιά μας καλείται να σηκώσει, ως ατομικά υπεύθυνος για ό,τι συμβεί.
Έτσι, στα ΜΜΕ, που έχουν διαμορφώσει κατάλληλα το κλίμα αυτό, όπου υπεύθυνος είναι μόνο ο διπλανός μας και εμείς, καμιά κουβέντα δεν γίνεται για τα μνημόνια και τις αντιλαϊκές πολιτικές, όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και της τωρινής, που διέλυσαν δημόσιες δομές υγείας, άφησαν τα νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, μονάδες εντατικής θεραπείας, κρεβάτια και εξοπλισμό. Καμιά κουβέντα για τις συνθήκες που αναγκάζουν εργαζομένους χωρίς τα αυτονόητα, με κίνδυνο της υγείας και της ζωής τους, της δικής τους και των οικογενειών τους, να συνεχίσουν να δουλεύουν ως «ήρωες». Καμιά κουβέντα επίσης για το ήδη φτωχοποιημένο και αποκλεισμένο κομμάτι της κοινωνίας και ειδικά της περιοχής μας, τους άστεγους, τους στοιβαγμένους στα στρατόπεδα και στα νησιά ανθρώπους. Για όλα υπεύθυνοι είμαστε μόνο ο καθένας και η καθεμιά μας προσωπικά. Το έργο στήνεται πολύ καλά μέρες τώρα για να πειστούμε όλοι για την «ατομική μας ευθύνη».
Σε αυτό το περιβάλλον γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ζουν και οι μαθητές μας. Με το κλείσιμο του σχολείου και την απαγόρευση των συναναστροφών έχασαν την καθημερινή τους επαφή με τους συμμαθητές τους και τους φίλους τους, σταμάτησαν τις δραστηριότητες που είχαν πριν, περιορίστηκε η ελευθερία τους, χειροτέρευσε απότομα η καθημερινότητά τους.
Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας, εν μέσω αυτών των ακραίων κοινωνικά συνθηκών θέλει να δείξει πως η εκπαιδευτική διαδικασία συνεχίζεται κανονικά! Προσπαθώντας να πείσει την κοινωνία ότι είναι ατομική ευθύνη των εκπαιδευτικών και των γονιών να βρουν τον τρόπο να συνεχιστεί η εκπαιδευτική διαδικασία των έγκλειστων πλέον παιδιών, μιλά για εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, σαν κάτι απλό που επαφίεται απλώς στην καλή διάθεση των εκπαιδευτικών να το εφαρμόσουν. Η «συνέχιση» της εκπαιδευτικής διαδικασίας, μέσω μιας οθόνης, χωρίς την απαραίτητη ανθρώπινη επαφή δασκάλων μαθητών/τριών, όπως παρουσιάζεται, εν μέσω μιας πανδημίας που κυριαρχεί η αγωνία και ο φόβος για την ανθρώπινη ζωή θεωρούμε:
- Πως αποτελεί ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, το οποίο καλούμαστε να παίξουμε εκπαιδευτικοί, μαθητές/τριες και γονείς για να φανεί πως όλα συνεχίζονται
- Πως μπορεί να αποκτήσει έως και αντιπαιδαγωγικές διαστάσεις δεδομένης της έμφασης που φαίνεται πως δίνεται στη συνέχιση της ύλης και όχι στην σωματική/ψυχική κατάσταση των παιδιών και των οικογενειών τους που διακυβεύεται ανοιχτά, μαζί με τη δική μας ως εκπαιδευτικών
- Πως αποκρύπτει τις χρόνιες ελλείψεις και τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, σε δαπάνες, υποδομές, επιμόρφωση, προσωπικό (εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι), μεταθέτοντας στις πλάτες των εκπαιδευτικών και των γονέων τις ευθύνες γι αυτό
- Πως αποκλείει μεγάλη μερίδα μαθητών/τριών μας που δεν έχουν πρόσβαση στον εξοπλισμό που απαιτείται και στις γνώσεις να τον διαχειριστούν αυτοί και οι γονείς τους
- Πως αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία για την κυβέρνηση να δείξει πως τα σχολεία μπορούν να σταθούν και χωρίς δασκάλους, μια που το μέτρο της τηλεκπαίδευσης αποτελεί στόχο τους χρόνια και προ της πανδημίας και δεν εξασφαλίζει κανείς πως δεν θα μείνει ως μέτρο μόνιμο και μετά την πανδημία
- Θεωρούμε πως ο ρόλος μας σε αυτές τις συνθήκες είναι κρίσιμος, και αν το «δίπλα» στους μαθητές/τριες μας, εν μέσω αυτών των συνθηκών καλούμαστε να το διαχειριστούμε και να το επανεφεύρουμε, δεν θα επιτρέψουμε κανένα τέτοιο μέτρο να υποβαθμίσει και να μειώσει επιπλέον το ρόλο μας μέσα από φωτοτυπίες και επαναλήψεις γραμματικής και ποσοστών.
Θεωρούμε ότι είναι μία περίοδος που η κάθε οικογένεια θα χρειαστεί να αναμετρηθεί με το φόβο και τον εγκλεισμό, με τη διαχείριση του χρόνου και την συνύπαρξη. Σαν εκπαιδευτικοί αλλά και σαν γονείς ή παιδιά υπερήλικων γονιών, σαν σύντροφοι αλλά και σαν συνοδοιπόροι ανθρώπων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, γνωρίζουμε ότι το μεγάλο στοίχημα είναι να μην απομονωθούμε, να μην κυριευτούμε από την αγωνία και την απαισιοδοξία. Ο χρόνος για παιχνίδι, για δραστηριότητες, για διάβασμα βιβλίων, η συνεύρεση με τους γονείς τους και η συνέχιση της επικοινωνίας με τους φίλους τους θεωρούμε ότι είναι οι πραγματικές ανάγκες των μαθητών μας και αυτά που κατά τη γνώμη μας ανταποκρίνονται στις συνθήκες που ζούμε αυτό το διάστημα. Ευχόμαστε να βγούμε πολύ γρήγορα από αυτήν την κρίση και μετά το Πάσχα να ανταμώσουμε στις αυλές των σχολείων μας Κι εκεί να είμαστε σε θέση να μιλήσουμε για πραγματική μάθηση και για ουσιαστική παιδαγωγική σχέση. Σε αντίθετη περίπτωση, οι συζυγίες και τα κλάσματα θα είναι το λιγότερο που θα μας απασχολεί και ατομικά και ως κοινωνία.
Αγαπητοί γονείς και αγαπητά μας παιδιά,
Αυτές τις μέρες εκπαιδευόμαστε πώς να αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον. Να μην το μάθουμε! Ας πλύνουμε τα χέρια μας, αλλά ας τα ενώσουμε την ίδια στιγμή με αλληλεγγύη, συλλογικότητα και διεκδίκηση! Ας φορέσουμε τη μάσκα μας, αλλά ας μην ξεχάσουμε να επικοινωνούμε, να αλληλουποστηριζόμαστε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που όλοι μας έχουμε να δώσουμε στους μαθητές μας.