Το υπουργείο γεμίζει τα κενά που ανοίγει η τηλεκπαίδευση με στατιστικά στοιχεία. Για κάποια σχολεία, ακόμα κι αυτό τα αφήνει στο περιθώριο. Για το θέμα έχει βγάλει ανακοίνωση ο Σύλλογος
Επιστολή της διευθύντριας και του συλλόγου του 2ου Δημ. Σχ. Άνω Λιοσίων
«Τηλεκπαίδευση στο 2ο Δημ. Σχολείο Άνω Λιοσίων» Mια κραυγή αγωνίας της εκπαιδευτικής κοινότητας
Κύριοι
Είμαι διευθύντρια σε ένα δημοτικό σχολείο σε μια γειτονιά της Αθήνας. Στο 2ο δημοτικό σχολείο στα Άνω Λιόσια. Το σχολείο μας προσπαθεί να παιδαγωγήσει κυρίως μαθητές ρομά. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών μας είναι τσιγγανόπουλα.
Αν και ως διευθύντρια το υπουργείο θεωρεί ότι είμαι παντογνώστης και μπορώ να δίνω κατευθυντήριες οδηγίες και να βρίσκω λύσεις σε όλα τα προβλήματα σχετικά με την τηλεκπαίδευση, από προχτές ( μάλλον από τον περασμένο Απρίλιο) προσπαθώ να λύσω μια δυσεπίλυτη εξίσωση.
Πώς να ικανοποιήσω τις ανάγκες σε απαραίτητο εξοπλισμό για τηλεμαθήματα σε 200 περίπου μαθητές και 25 περίπου εκπαιδευτικούς με 2 laptop που μετά από πολλά παρακάλια με προμήθευσε η τοπική αυτοδιοίκηση;
Αλλά αν ακόμα ως άλλος Ιησούς πολλαπλασιάσω τα laptop, πώς θα συνδεθούν οι εκπαιδευτικοί αφού καμία αίθουσα, πλην του εργαστηρίου πληροφορικής και του γραφείου, δεν διαθέτει σύνδεση internet αν και είναι πάγιο αίτημά μας προς τους αρμόδιους;
Αλλά ακόμα και αν λυθεί αυτό το πρόβλημα, πώς θα συνδεθούν οι μαθητές μας αφού μετρημένοι στα δάχτυλα έχουν σύνδεση internet και κανένας δεν έχει σταθερό τηλέφωνο;
Γνωρίζω ότι δεν είμαστε το αντιπροσωπευτικό δείγμα σχολείου ούτε μαθητικού πληθυσμού.
Γνωρίζω ότι είμαστε ένα αμελητέο ποσοστό στις μετρήσεις συμμετοχής στην τηλεκπαίδευση της χώρας.
Για εμάς όμως το ποσοστό είναι άλλο. Για εμάς το 97% των μαθητών μας (το 3% το αφήνω ως περιθώριο λάθους) είναι το απόλυτο ποσοστό που έχουν αδυναμία σύνδεσης και συμμετοχής στην εξ΄ αποστάσεως εκπαίδευση.
Κύριοι,
σε ένα σχολείο όπου τα παιδιά μετακινούνται συνήθως μόνα τους και κανένας συνωστισμός δεν παρατηρείται στην προσέλευση και στην αποχώρηση των μαθητών, σε ένα σχολείο που ο φόβος για τον κορονοϊό εύκολα γίνεται χιονοστιβάδα και οδηγεί στη σχολική διαρροή, σε ένα σχολείο όπου οι εκπαιδευτικοί είναι σε συνεχή προσπάθεια να ενημερώνουν τους γονείς για τα μέτρα που τηρούνται στο σχολείο για να είναι όσο το δυνατό πιο ασφαλές…
Σε ένα τέτοιο σχολείο, που δεν είναι το μόνο στη Δυτική Αττική, ίσως –λέω ίσως- να υπήρχε το περιθώριο για άλλες εναλλακτικές λύσεις.
Ίσως να βλέπαμε το ενδεχόμενο το σχολείο να λειτουργεί εκ περιτροπής όπως τον Ιούνιο ή κάποια άλλη λύση που δεν θα απομακρύνει τα παιδιά από το σχολικό περιβάλλον.
Τις σκέψεις μου και την αγωνία μου συμμερίζεται σύσσωμος ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου μας.
Περιμένουμε λοιπόν μια δεύτερη σκέψη από εσάς για σχολεία σαν εμάς για να μη μείνει η εκπαίδευση των μαθητών μας σε απόσταση.
Μετά τιμής
Η διευθύντρια και ο σύλλογος του 2ου Δημ. Σχ. Άνω Λιοσίων
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ…
Τρίτη μέρα εφαρμογής της σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης σε όλη την χώρα, και εμείς, οι εκπαιδευτικοί του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ζεφυρίου, νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε για την δική μας πραγματικότητα, άγνωστη και διαφορετική για τους περισσότερους, αλλά υπαρκτή για εμάς και τους μαθητές μας.
Εργαζόμαστε με παιδιά που ανήκουν σε ευπαθή κοινωνική ομάδα, τα οποία ζουν πλειοψηφεί σε αποστερημένο κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιβάλλον. Πρόκειται για μέλη πολύτεκνων, διευρυμένων οικογενειών. Αρκετά από αυτά στερούνται το δεκατιανό τους, απουσιάζουν γιατί τα παπούτσια τους είναι τρύπια, δυσκολεύονται να προμηθευτούν τα αναγκαία σχολικά είδη. Δε χρειάζεται να είναι κανείς εκπαιδευτικός για να αντιληφθεί πώς νιώθουμε όταν ρωτάμε αν υπάρχει δυνατότητα σύνδεσης στο διαδίκτυο. Τα εμπόδια που συναντάμε είναι ανυπέρβλητα, καθότι ελάχιστοι διαθέτουν τον τεχνολογικό εξοπλισμό για την πραγματοποίηση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, όπως επίσης και την γνώση για να καταφέρουν να συνδεθούν. Στις παραπάνω δυσκολίες προστίθεται και η ανεπάρκεια σε ηλεκτρονικό και τεχνολογικό εξοπλισμό της σχολικής μας μονάδας, αφού μετά από πρόσφατη διάρρηξη του σχολείου μας, αυτός δεν αντικαταστάθηκε από τους αρμόδιους φορείς παρά τα επανειλημμένα αιτήματά μας.
Καλούμαστε λοιπόν εμείς, ως εκπαιδευτικοί, σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία να ακολουθήσουμε τις άστοχες οδηγίες του Υπουργείου Παιδείας, να προχωρήσουμε την ύλη όπως μας επιβάλλεται και να περνάμε απουσίες , τη στιγμή που το ποσοστό συμμετοχής των μαθητών αγγίζει το 4%, αφορά δηλαδή τους 10 από τους 229 εγγεγραμμένους μαθητές της σχολικής μας μονάδας. Καλούμαστε να επισημοποιήσουμε και να σφραγίσουμε τις άνισες εκπαιδευτικές ευκαιρίες, να στηρίξουμε υποχρεωτικά την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, όταν είναι ολοφάνερο πως αδυνατεί να παρέχει στους μαθητές μας το μορφωτικό αγαθό.
Ακολούθως, παραθέτουμε τα μέτρα που από την αρχή της σχολικής χρονιάς επιδιώκαμε να ληφθούν από τους αρμόδιους, με στόχο να παραμείνουν τα σχολεία ανοιχτά: λήψη αυξημένων μέτρων υγιεινής και προστασίας, όπως είναι τα συχνά δειγματοληπτικά τεστ στους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και την ευρύτερη κοινότητα, σχολαστική ιχνηλάτηση των κρουσμάτων, συχνότερες απολυμάνσεις, συνεχής ενημέρωση των μελών της κοινότητας από τις αρμόδιες υγειονομικές αρχές. Μέτρα που στοιχειωδώς δεν ελήφθησαν κατά το προηγούμενο διάστημα, παρά τις συνεχείς και επίμονες εκκλήσεις μας προς τον Ε.Ο.Δ.Υ., τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας και τον Δήμο Φυλής, βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή και υγεία των παιδιών αλλά και των εκπαιδευτικών που εργάζονται στο σχολείο μας.
Σε καιρούς που η ατομική ευθύνη παρουσιάζεται ως θέσφατο για την προστασία της δημόσιας υγείας, που παρά τις οικονομικές αντιξοότητες χιλιάδες συμπολίτες μας έρχονται αντιμέτωποι με πρόστιμα για το αν κυκλοφόρησαν με άδεια ή χωρίς, που οι ατομικές ελευθερίες καταστέλλονται καθημερινά με παράλογες απαγορεύσεις, δηλώνουμε πως η κρατική ευθύνη για την προστασία και ασφάλεια μας ήταν και συνεχίζει να είναι εκκωφαντικά ανύπαρκτη.
Τέλος, μακριά από τις «αστείες» αλλά διαρκώς αναπαραγόμενες αντιλήψεις σχετικά με τον κλάδο μας, που μας παρουσιάζουν ως βαριεστημένους και τεχνολογικά αναλφάβητους δημόσιους υπαλλήλους, αναρωτιόμαστε: έξι μήνες μετά το πρώτο κύμα πανδημίας, γιατί το Υπουργείο Παιδείας, που απαιτεί να είμαστε καθόλα έτοιμοι, δεν προέβη σε καμία σχετική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών τόσο για την πρακτική αξιοποίηση της τηλεκπαίδευσης όσο και για την ουσιαστική, μορφωτική της λειτουργία; Πέρα από τις μιντιακές κυβερνητικές επιτυχίες, πόσο επιτυγχάνεται στην πράξη αυτό για το οποίο εν τέλει πληρωνόμαστε;
Και απαντάμε, προτάσσοντας την ουσία της παιδαγωγικής επιστήμης: αιτούμενοι την καθημερινή, και πνευματική μας επαφή με τα παιδιά μέσω δια ζώσης εκπαίδευσης, στοχεύοντας στην ολόπλευρη ανάπτυξη των προσωπικοτήτων τους, πράγμα που όφειλε να διασφαλισθεί εξ αρχής με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Σύλλογος Εκπαιδευτικών
3ου Δημοτικού Σχολείου Ζεφυρίου