H ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ
το μαύρο Ρόδο από άγνωστη γη
Κανείς και καμία δεν μπορεί να ξεχάσει το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη του 2008, τότε που ο έφηβος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου από το όπλο του αστυνομικού Κορκονέα. Η δολοφονία του αποτέλεσε την αφορμή, εν μέρει και την αιτία, για να ξεσπάσει η μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια, με χιλιάδες ανθρώπους να συγκρούονται και να διαδηλώνουν επί μέρες ενάντια στην κρατική βία, αλλά και ενάντια σε μια διαφαινόμενη κρίση που θα διέλυε οικονομικά και κοινωνικά το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.
είμαι δεκαέξι χρόνια από την ιστορία μιας αέναης κίνησης
το στοιχειό του παρελθόντος, του «παρόν» και του μέλλοντος σου
14 χρόνια μετά, η αστυνομία εξακολουθεί να πυροβολεί και το κράτος να υποχρηματοδοτεί και να εγκαταλείπει οτιδήποτε είναι δημόσιο. Μία οικογένεια στέλνει το παιδί της στο δημοτικό σχολείο και της το επιστρέφουν νεκρό από έκρηξη στο λεβητοστάσιο, στη χώρα που η «παιδεία αλλάζει στην πράξη». Μην ξεχάσουμε μόνο να αναρτήσουμε σχέδια δράσης για την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. 14 χρόνια μετά, ένας 16χρονος Ρομά πυροβολείται από αστυνομικούς στο κεφάλι για κλεμμένη βενζίνη, στη χώρα των καρτέλ καυσίμων. Με οτιδήποτε δημόσιο σε πλήρη διάλυση, η κρατική καταστολή και αδιαφορία δολοφονούν παιδιά, τότε και τώρα. Κι όσα θα γλιτώσουν, θα μεγαλώσουν στο σχολείο- κρεατομηχανή των αέναων εξετάσεων, των «δεξιοτήτων ζωής» και των χαμένων ονείρων.
είμαι η σπίθα της ανατροπής
μπηγμένη βαθιά στα σπλάχνα των νεκροπόλεων
Όλες και όλοι παλεύουμε να επιβιώσουμε, ερχόμενοι ταυτόχρονα καθημερινά αντιμέτωποι με ένα αυταρχικό καθεστώς εκφοβισμού, αστυνομοκρατίας, διώξεων και την καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων. Η υγεία ως δημόσιο αγαθό, το σημαντικότερο ίσως δικαίωμα που «κάποτε ήταν το μέλλον», δεν θ’ αργήσει ν’ αποτελέσει κι αυτή παρελθόν. Ό τι κατέκτησαν οι εργαζόμενοι τον 20ο αιώνα καταστρέφεται σταδιακά στο όνομα της οικονομίας και της προόδου. Μέσα στην παράλυση που επιφέρουν τόσες παράλληλες επιθέσεις στις ζωές μας, το χειμαζόμενο κομμάτι της κοινωνίας παραμένει και το πιο «ζωντανό». Ένα κομμάτι που, σε πείσμα των καιρών, αρνείται να υποταγεί στη διάχυτη ατμόσφαιρα και ρητορική που ισχυρίζεται ότι ‘δεν υπάρχει εναλλακτική’. Αυτό το κομμάτι θα αποτελεί πάντα «τη λάθος πλευρά της ιστορίας» για την πολιτική που τρέφεται από τη φτώχεια των πολλών και τις δολοφονίες παιδιών.
είμαι το φάντασμα της ελευθέριας που πλανιέται πάνω από τη πόλη
μα μη ξεχνάς πως πάνω από όλα
είμαι ένας ερωτευμένος έφηβος ετών δεκαέξι
Η 6 Δεκέμβρη είναι μέρα μνήμης και αγώναγια όσους και όσες παλεύουν να κρατήσουν ανοιχτή εκείνη την ρωγμή στην κανονικότητα που προκάλεσαν οι «μέρες του Αλέξη». 14 χρόνια μετά οφείλουμε να είμαστε παρούσες και παρόντες στους αγώνες που θα υπερασπιστούν τη ζωή και την τάξη μας, την εργασία και τα δικαιώματα μας για υγεία, παιδεία και ελευθερία. Στους αγώνες που θα υπερασπιστούν το δημόσιο σχολείο, ένα ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των μαθητών/τριών και θα παλεύει για τη δημιουργία μιας κοινωνίας βασισμένης στις αξίες της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Για μια κοινωνία που θα αξίζει στα παιδιά και τους ερωτευμένους εφήβους της.