Συμμετοχή του συλλόγου στην πρωτοβουλία για σύσκεψη συντονισμού εργατικών σωματείων, λαϊκών συνελεύσεων, φοιτητικών συλλόγων, εργατικών λεσχών, μαθητικών συλλογικοτήτων κλπ., τη Δευτέρα 5 Οκτώβρη στις 7.00 μμ στη ΔΟΕ, ώστε να συντονίσουμε την αλληλεγγύη μας και να συμβάλλουμε αποφασιστικά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών των πληθυσμών, για να συμβάλλουμε στην αντιρατσιστική-αντιφασιστική και αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη των εργαζόμενων των σωματείων μας και του λαού μας.

Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι πατεράδες μας μετανάστες, εμείς ποτέ ρατσιστές.

Τις τελευταίες ημέρες ολοένα και περισσότεροι πρόσφυγες αναγκάζονται να βρουν καταφύγιο σε διάφορες περιοχές της Αθήνας (η πλ. Βικτωρίας είναι ένα από αυτά τα μέρη) από όπου ελπίζουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την κεντρική Ευρώπη.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν φεύγουν από επιλογή αλλά από ανάγκη, εξαιτίας είτε τις φτώχειας είτε πολεμικών συγκρούσεων. Οι πρόσφυγες εγκαταλείπουν χώρες γιατί δεν μπορούν να ζήσουν σε αυτές, χώρες διαλυμένες από τον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του «πολιτισμένου» κόσμου και των οργανισμών του, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ αλλά και περιοχές του πλανήτη που τις έχει συντρίψει η καπιταλιστική βαρβαρότητα και οι αποικιοκρατικού τύπου πολιτικές.

Οι φράκτες, η συνθήκη του Δουβλίνου -που εγκλωβίζει τους πρόσφυγες στις χώρες πρώτης υποδοχής-  η FRONTEX, το σύστημα ασύλου, οι επαναπροωθήσεις, η σκλήρυνση των συνοριακών ελέγχων, η καταστολή στα σημεία διέλευσης, είναι το σκληρό κατασταλτικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Οι μετανάστες ζουν σε άθλιες συνθήκες στην Αθήνα, η εκμετάλλευση από κυκλώματα είναι μεγάλη, ενώ κράτος και ΕΕ με τη στάση τους επιδεινώνουν τα προβλήματα με το κλείσιμο τον συνόρων και τις ακυρώσεις δρομολογίων. Θεωρούνται παράνομοι (ή κοινωνική απειλή), δεν τους παρέχονται οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις ζωής και επιβίωσης, ενώ ταυτόχρονα να γίνονται θύματα φασιστικών ή ρατσιστικών επιθέσεων (πολλές φορές ακόμα και από τις αρχές).

Επιδιώκουμε την ευαισθητοποίηση του κόσμου της εργασίας, όχι με όρους φιλανθρωπίας, αλλά βιώνοντας τα ίδια προβλήματα με τους μετανάστες με τον δικό μας τρόπο (και προφανώς σε άλλη ένταση), να σταθούμε δίπλα ο ένας στον άλλον στον αγώνα για ένα κοινό καλύτερο μέλλον.